Equin - Thomas - DM Karel

Hier zullen mijn journals staan van mijn character Narwin.

Vrijdag 30 mei.
Ik begon de campaign in een cel samen met mijn otter Oiki, aan mijn benen zat een ketting en Oiki zat ook vast. Ik merkte ook dat er nog iemand bij mij in de cel zat. Ineens hoorde ik een lawaai en ik zag een wachter voorbij vliegen. Ik zag een wereblooded paseren, ze kwam zo te zien haar kind redden. Ineens deed ze mijn cel open en ik kreeg de kans om vrij te komen, net als de andere die ik allemaal uit hun cellen zag komen. Ik pakte mijn spullen en ik riep Oiki na me toe. Ik probeerde te ontsnappen samen met de rest en we kwamen in een gevecht met een paar wachters. Toen we boven op het dek van het schip stonden stond er ons weer een gevecht te wachten, dit keer veel moeilijker. Zelf had ik veel geluk en zo liep het voor mij, Oinki en de rest goed af. Ik zag de wereblooded die ons had geholpen naar een bootje gaan, ik besloot om mee te gaan en de rest volgde ook. Op het bootje kwamen we een sun elf tegen, deze bracht ons naar een schip. Eenmaal op het schip maakte ik kennis met een dwerg als kapitein. Dit gesprek beviel me goed en ik mocht op het schip blijven en meehelpen net zoals de anderen. Ik werkte samen met een goblin, wij moesten voor het voedsel zorgen door middel van een speciale machine die de goblin in het water lanceerde waardoor hij zo eten kon vangen. Na dit gingen we slapen in de hangmatten. Ik was nog neit zo moe en de goblin kon niet slapen dus besloten we om eens stevig te drinken en er een spelletje van de maken. Na een tijdje viel ik in slaap.

Vrijdag 6 juni.
Vandaag begonnen we redelijk rustig, tot we in een rare zone terecht kwamen. We kregen ineens een defect aan het schip en een van de crewmembers ging samen met nog iemand uit onze groep die samen met ons terecht kwam op dit schip gingen kijken wat er aan scheelde. Na dat dit probleempje was opgelost kregen we een aanval. Eerst kwamen er skeletons en daarna een groter iets. Deze aanval kon ons schip niet meer te baas en er vielen veel slachtoffers. Maar op het laatste keerde het terug onze kant op. Na dit gevecht was ik samen met andere mensen waarmee ik samen op dit schip terecht kwam de enige die nog waren overgebleven.

Vrijdag 20 juni 2008
Na de aanval op het schip ging ik rondkijken naar de ravage, ineens merkte ik dat er iemand op het schip probeerde te geraken. Het was een wereblooded die vertelde dat hij de zoon was van de kapitein en dat het schip aan hem toebehoordde. Ik vond het allemaal maar raar en ik ging eens kijken naar de voorkant van het schip, we zaten vast op een paar wrakken van andere schepen. Ik ging terug en ik was nieuwsgierig naar wat de rest bezig was. Na een tijd merkte ik dat het schip weer vertrok en ik ging eens na de kapitein. Ik heb even met hem gesproken en daarna kregen we allemaal een taak opgelegd van hem. Deze taken werden vaak afgewisseld omdat ik vaak verschillende personen hetzelfde werk zag doen. Ik ging me bezig houden met allerlei kleine taakjes en na het eten hield ik me vooral bezig met de wacht.

Vrijdag 18 juli 2008
De dag begon zoals gewoonlijk vrij rustig op zee, ik keek wat rond om te zien waar we ongeveer waren als er geen land in zicht was of een ander schip ofzo. Daarna ging ik na de kapitein om te vragen als er nog speciale dingen moesten gedaan worden maar er bleek verder geen speciale taak te zijn dus ging ik maar verder doen met mijn normale bezigheden. Een tijdje later hoorde ik dat er iets in zicht was. Naarmate we dichter kwamen werd het al snel duidelijk dat het geen land was maar een groot houten schip, een gigantisch schip wat zo groot was dat het als een dorp werkte. Voor dat we er mochten naartoe gaan kwam eerst iemand naar ons toe die voor de inspectie van de boten zorgde. deze ging al snel weg en we kwamen aan op eht grote schip. De kapitein vroeg ons om een paar dozen mee te nemen en we liepen het schip af en ineens stonden we in een kroeg. We maakte hier kennis met iemand die later met onze groep meekwam. Hij was nogal een raar persoon maarja alle hulp was welkom. Die avond logeerde we in een wel zeer rare inn. Net zoals het hele schip was de inn ook iet wat beschadigt. Maar ik vroeg om wat hulp en de schade op mijn kamer viel wel mee, zolang ik kon slapen was ik tevreden. De volgende ochten stonden we op en liepen we naar het schip, waar we ook nieuwe crew zouden mogen verwachten.

Vrijdag 1 juli 2008
Toen we op het schip kwamen zagen we al nieuwe crewleden rondlopen. Ik besloot om naar de kapitein te gaan en ik stelde voor om de nieuwe crewleden rond te leiden op het schip. De kapitein heeft me daarna gezegd dat ik mijn dagelijkse taken gewoon mocht voortzetten en dat ik iedereen achter 2uur naar het onderste dek moest sturen voor een speciale vergadering. Toen ik terug op het maindeck stond riepte ik iedereen en vertelde dat ze achter 2 uur allemaal verwacht werden voor de vergadering onder. Deze vergadering ging vlotjes en we kregen uitleg van iemand over onze voglende opdracht. We zouden onderwater naar een stad gaan zoeken om daar speciale kennis op te doen van het verleden wat er was gebeurd met deze wereld. Na een discussie tusssen iemand van de groep en de persoon die ons informeerde besloot ik om terug naar buiten te gaan, iets daarna ging ik slapen. De volgende dag verliep vrij raar, iedereen had precies commentaar op mijn trouwe reisgenoot Oiki maar ik gaf er in het begin weinig aandacht aan. Ik ben ook nog eens met iemand uit de groep naar de man gegaan die ons informeerde over de opdracht om nog wat te vragen betreffende het onderwatergebeuren maar de man sliep nog. Ik kreeg vandaag ook nog een nieuwe opdracht namelijk aan het roer staan, dit was geen moeilijke klus omdat ik al ervaringen had met schepen enzo, maar ik besloto toch om iemand te vragen die af en toe kon bijspringen. Ondertussen hoorde ik nog mensen bezig over Oiki en ik werd het stillaan een beetje beu dus ik besloot er iets aan te doen, maar alles op zijn tijd. Ineens na een tijdje zag ik Oiki heel snel achter mij tevoorschijn komen en wat ik hieruit kon afleiden was dat het iets had meegemaakt en niet iets wat ik van hem gewend ben dus ik besloot mijn zwaarden te trekken, niemand zou mijn trouwe kameraad iets mogen aandoen en ik deed er alles aan om Oiki zo veilig mogelijk te laten verblijven op het schip dus Oiki mocht die avond in de kapiteinscabine slapen. De volgende dag brak aan en ik zag Oiki weer rondlopen, ik besloot om hem een beetje goede manieren aan te leren en dit deed ik door hem ook een beetje te water te laten. Toch bleef iedereen raar doen over mijn trouwe reisgenoot. Toen we ineens een anders chip zagen naderen greep iedereen naar zijn wapens en we besloten ze te verassen. Ik klom boven in eht kraaiennest en pakte mijn boog. Ik schoot veel raak maar toen ik de leider van het groepje tegenkwam had ik wel moeite om goed te richten. Toch liep het gevecht goed af en we konden weer verder.

Vrijdag 22 augustus
Na het gevecht met een ander schip besloot de kapitein om het schip te laten inspecteren. Ik had al gevraagd als ik niets met het schip mocht doen maar het werd geweigerd. Toch besloot ik om mee het schip te gaan inspecteren maar mijn trouwe kleinde vriendje moest achterblijven. Tijdens de inspectie van het andere schip vonden met veel dingen met waarde, vooral de rum leek me wel iets na zo een gevecht. Toen we terugkwamen vertelde de kapitein dat Oiki iemand had aangevallen, ik geloofde het bijna niet, ik wist wel dat er weer iets achterzat omdat mijn otter Oiki al een tijdje geviseerd werd. Ik trok me weinig aan van de situatie en ging verder doen met de klusjes die de kapitein me had opgedragen namelijk samen met Boomer de waardevolle kistjes van het andere schip naar hier te halen. Dit verliep goed en hierna volgde een klein gesprek met de crewmembers en de kapitein. er werd beslist wat er met de loot ging gebeuren en er werd ook beslist dat het schip moest verbrand worden. Met grote teleurstelling deed ik dit, ik had alweer het gevoel dat ik niet begrepen werd door de rest. Maar ik hou er altijd de moed in en vervolgens ging ik mijn taak doen. De volgende dag kregen we de instructie voor onze opdracht, we gingen na een tijdje het water in maar ik vond het gek dat een paar crewmembers zoals die rare meneer met zijn robe en het masker meeging, het leek me een oude man hij heeft al veel geregeld op het schip. Ik vertrouw hem tot nu toe bijna niet, een raar persoon in mijn ogen. Toen we het water in doken kreeg ik te zien dat de speciale magie in werking gign waardoor we onderwater konden blijven, onze toch ging verder.

Vrijdag 12 september 2008
Onze reis onderwater ging verder. Opeens zagen we dat we niet alleen waren en dat we onder aanval lagen. We hadden er niet zo een problemen mee om ze even uit de weg te ruimen, maar het was wel gevaarlijk want ineens werd een van onze tegenstanders gegrepen door een grote schelp. Na het gevecht besloot iedereen om afstand te houden van die schelp. We gingen verder door het complex en we kwamen ineens terug in lucht terecht, vochtige lucht. We merkte dat het een zeer rare plek was, heel vreemd. Onze aandacht werd weer afgeleid door een gevecht waar ik alweer wapens verloor en ook hier lukte alles prima, ik kreeg ook hulp uit onverwachte hoek, waar ik enorm dankbaar voor was, het voelde wel vreemd. Na het gevecht ging ik alles inspecteren, uiteindelijk merkte ik dat mijn trouwe vriend neerlag op de grond, er zat geen beweging meer in, ik was zo dooreengeschoten. Ik moest eventjes weer rustig worden, ik riep de groep toe, wie heeft hier iets van gezien. Maar ik had mezelf eventjes minde ronder controle, ik accepteerde het en ik nam een paar haren mee als aandenken. Ik kreeg ook nog hulp van de groep, ik kreeg ineens een bijzonder wapen in mijn handen terecht wat me weer een beetje beter maakte. Onze reis in het complex ging werd verdergezet.

Vrijdag 26 september
We liepen verder en kwamen alweer skeletons tegen, deze versloegen we met gemak maar ondanks de overwinning moest ik nog steeds denken aan mijn trouwe ottervriend. Toen we verder liepen door en we moesten allemaal springen over een soort gat. Ik liep hier even in de fout door niet goed op te letten en viel wat van de trap maar ik kon me nog net vasthouden. Er volgde een spiraalvromige gang en we kwamen uit bij allerlei gangen en kamers. Bij een kamer hielden we een rustpauze om even te slapen. Maar ik kon moeilijk slapen en ik besloot de wacht te gaan helpen. ik hoorde niets toen ik ze probeerde te bereiken en ik besloot daarna weer te gaan slapen. Toen ik daarna opstond gingen we met heel de groep de andere kamers inspecteren. In een van de kamers zagen we eens soort hand uit een soort beeldwerk, na even goed te kijken gaf ik er geen aandacht meer aan. Ik besloot verder te gaan door een andere gang en de rest volgde. Uiteindelijk bereikte we weer een kamer en we besloten het heel stil te blijven allesinds ik toch want zodra ik het teken gaf om stil te blijven gooide onze goeie gewaden man een soort object de kamer in. Ik dacht er niet bij na en meteen riep ik, wat doet ge? En ineens werd onze positie veraden. Maar toch ging ik er op af met veel snelheid en ineens struikelde ik, toen pakte onze groepsgenoot in gewaden me op en hield me voro als gevangenen, Ik vertrouwde het totaal niet maar de mensen in die kamer geloofde het. Na een tijd toen het weer rustig werd kwam er nog een vijandje die we met gemak neerhaalde en vlak daarna barste er een felle discusie uit tussen heel de groep, het bleek allemaal tegen me te zijn terwijl ik niet degene was die de oorzaak was van alle problemen. Ik kwam wel altijd in de problemen maar vaak door pech. Ik besloot me neer te leggen bij al die dingen omdat het toch maar voro nog meer problemen zorgde en daarna gingen we allemaal verder. Op een gegeven moment zag ik er een paar van de groep zich vermommen en ik zag een paar skeletons bewegen op bevel. Toen wist ik zeker dat er meer dingen waren die we nog niet wisten over bepaalde personen ik bleef de groep nog altijd raar vinden, toch een paar personen. Uiteindelijk moest ik even wachten en ik probeerde ook zo eens een skeleton te bevelen maar blijkbaar had het geen effect, in tegendeel ik kwam meer in de problemen. Uiteindelijk liepen we allemaal verder en we kregen te maken met allerlei vijanden. Maar dit keer hadden we hulp van een paar skeletons. Ik begon ook direkt mee te doen en hielp de groep mee.

Vrijdag 17 oktober 2008
Ons gevecht met de grote skeleton was moeilijk maar het liep goed af. We liepen verder maar ik zat nog altijd met die rare vermoedens over een paar mensen uit onze party. Ik merkte ondertussen wel wie er zoal te vertrouwen valt en wie niet. Uiteindelijk kwamen we in de bib van deze plek terecht. We kwamen er met een paar moeilijkheden en narigheden maar eenmaal binnen in de bib zagen we dat er wss een gevechtje hier had plaatsgevonden en dat er een slachtoffer op de grond lag. Ik zag ook veel skeletachtige dingen. We besloten te zoeken voor de boeken en we vonden er ook een. Daarna liepen we zo snel mogelijk terug het complex uit om daarna terug naar het schip te zwemmen. We kwamen terug aan op het schip en daar wachten de kapitein ons ook op. Hij zag wat er allemaal gebeurd was met de groep en gaf me een dagje rust. Ik ging ook naar de slaapvertrekken waar ik kort nadat ik wat aan het rusten was een gesprekje had met twee groepleden. We vonden het verdacht hoe de rest van de party zich gedraagde en vooral een iemand. Ineens ging de deur open en een ander groeplid stond binnen. Hij had blijkbaar vanalles gehoord wat we aan het vertellen waren over hem en er viel een discussie. Daarna gingen we gewoon verder met de gang van zaken op het schip.

Vrijdag 7 november 2008
Het ging weer gewoontjes verder op het schip, we reisde al een tijdje naar het land toe maar ik kon nog niet direkt merken dat we er waren. Ondertussen werd er vanalles gedaan op het schip maar om het schip wat sneller te laten gaan liet Dargin een soort wind bazen op het schip. Toen het warmer en warmer begon te worden en de rest van de groep op het schip zijn dagelijkse dingen bezig waren ging Boomer ineens ergens aan de zeilen mee profiteren van de wind die Dargin maakte. Ik besloot ook in de wind te gaan liggen ergens aan de zeilen en de reis ging maar verder. Na lange tijd bereikte we eindelijk land. Ik liep zo snel ik kon naar het land toe, opeens greep iemand me vast en het werd me al snel duidelijk dat er eerst wat besproken moest worden. De kapitein nam het woord en vertelde over de reis en zijn familie die we gingen bezoeken. Toen we uiteindelijk op het strand kwamen pakte ik direkt wat zand vast, dat was al even geleden. Ineens kwamen er rare beesten op ons af en daarop zaten een paar wereblooded die de kapitein goed kendde. Er werd nog hier en daar wat besproken en iereen kreeg een beest toegekent. Hoe raar het ook was maar dat beestje veranderde zich een beetje naar het persoon. De mijne was heel plezant, we ginge op de rug van die beestjes verder en we hadden ook water mee. Na een tijdje probeerde ik ervan te drinken en daarna wou ik naar Dargin toe rijden, ik had bijna kunnen voorkomen dat ik er af viel maar op laatst viel mijn water er vanaf. Met het gevolg dat ik geen drank had in dit warm zanderig gebied. Maar na een korte pauze en na dat ik weer vanalles had uitgespookt volgens vele kreeg ik toch van iemand van het schip een flesje rum, dus dat was weer goed. We gingen verder en ineens verscheen er een zandworm, de beesten waar we op zaten waren in ene mum van tijd verstopt. We vochten tegen het zandbeest maar het was moeilijk om het te raken, toch probeerde we er alles aan om het te verslaan en na een speciale actie van Dargin lukte dat ook. Na wat er gebeurde gingen we weer verder.

Vrijdag 21 november 2008
Na een tijd reizen kwamen we aan in een klein dorpje vol met wereblooded. Een van de eerste dingen die ik had gedaan was een zwemwedstrijdje tegen Boomer, wat best wel tegenviel aangezien hij een zwemmer van nature is. We gingen met de kapitein naar de tent waar we een gesprek hadden met een ouder lid van de gemeenschap van de wereblooded. Deze leek me best wel meevallen maar ik wist niet wat de rest ervan vond. De avond viel en we gingen de buurt eens verkennen, iedereen ging wel ergens naartoe en ik besloot om eens te gaan kijken waar er wat plezier te beleven was. Ik stopte even in een taverne waar ik er nog tegenkwam van de groep en vervolgens liep ik naar de plas water. waar er vel te oen was, ondertussen zag ik nog meer groepsleden en ik besloot ergens rustig langs de rand te zitten.

Vrijdag 28 november 2008
Na een poosje gezeten te hebben besloot ik om wat dichter bij het de plas water te gaan. De tijd vloog om en plotseling vanuit het niets vloog er een vis naar me toe. Ik dacht, eindelijk wat te eten dus ik deed het hoofd eraf en besloot een plek te gaan zoeken om deze op te warmen. Plots werd ik lastig gevallen door een paar groepsleden en een tijdje later was ik het bue en wou het eens allemaal aan de kapitein vertellen. Die had er een beetje begrip voor en na dit opluchtende gesprek ging alles weer zijn gangetje. Ik ging me bij de rest van de groep zetten en me wat meer in de groep gooien. De tijd vloog voorbij en opeens kwam er iemand met mijn vis aan, zogezegd van hem. Ik werd boos, omdat ik er zeker van was dat het de vis was die ik had gevonden, toch in handen gekregen. Dus ik pakt een stuk en gooide het weg. Ik kreeg weer allerlei verwijten naar mijn hoofd en zo ging het weer door. Na een tijd kregen we wel wat info over de volgende stappen en het zag er naar uit dat we dit dorpje zo snel mogelijk zouden moeten verlaten.

Vrijdag 19 december 2008
De sfeer was erg gespannen, we voeldne ons allemaal wel wat onveilig in dit dorpke, dat merkte ik toch bij mezelf en bij de rest van de crew. Ondanks dat gingen we door met het plannen van onze vlucht uit dit dorpke namelijk onze missie. In de tussentijd kreeg ik van de kapitein nog een taak op me, ik werd namelijk gevraagd om op te passen op het kleine zusje van de kapitein. Dit besloot ik dan te doen en ik concentreerde me minder op de bijzaaksje zoals de rum die ik eigenlijk wel wat miste. De volgende dag ging eht weer zijn normale gangetje, we waren nog altijd bezig met de voorbereidingen van ons plan. En ik voelde dat het alsmaar dichter in de buurt kwam.

Vrijdag 23 januari 2009
We vertrokken uiteindelijk uit het dorp om onze missie te gaan doen. We namen de rijdieren en iedereen mee. Op een gegeven moment kwamen we in de woestijn iets raars tegen dat met een snelheid naar ons toe bewoog. Het was een zandstorm, we probeerden ons allemaal te beschermen en kregen ineens zicht op een soort grot. We besloten er te gaan schuilen tegen de zandstorm maar we wisten niet als dit wel veilig terein was. De kapitein gaf ons de speciale taak om de grot te gana verkennen en eventueel een uitweg te vinden. We liepen een eind en we merkten al gauw dat we niet alleen waren. We kwamen allerlei insectachtige wezens tegen en uiteindelijk ook nog een bewegende gesteente monster. Dit versloegen we uiteindelijk maar op een ongewone manier, we zagen namelijk dat valthra een soort magie gebruikte. Ik was verast en ik vond het allemaal niet te vertrouwen, toch heeft valthra ons goed geholpen en dat veranderde mijn houding tegen hem een klein beetje. We zagen uiteindelijk de uitgang maar die bleek veel te smal te zijn voor alles. We besloten terug te gaan en het te melden aan de kapitein die ons verder vertelde over de plannen.

Vrijdag 13 februari 2009
Onze reis ging verder en het leidde ons tot een zwaar gedeelte ik zag rotsen en veel zand. Ik voelde me er niet al te gemakkelijk, gevaar lag alweer op de loer. We gingen verder kijken en ineens zag ik dat Boomer mee met het zand werd getrokken naar een beest. De groep besloot in te grijpen en zo snel als ik kon probeerde ik hem daar weg te krijgen. We werden ook door andere beesten aangevallen en bij gevolg vloeg ik ook nog eens in het zand waar Boomer in was gevallen. Gelukkig kwam Boomer er uit en stond ik na een tijdje ook weer veilig op vaste grond. We besloten uiteindelijk weer verde te trekken met heel de groep.

Vrijdag 27 februarie 2009
De lange reis in de woestijn bleek uiteindelijk niet voor niets geweest want al snel ondekte we dicht bij de missie waren bij de darfalon en natuurlijk bij de zee. Wie zou denken dat ik dat nog eens plezant zou vinden, mijn leventje op zee, we waren bijna weer bij het schip. Maar er moest eerst nog iets gebeuren, de missie, ik vroeg aan de kapitein voor instructies en er werd overlegd. Ik vertrouwde wel Valthra en zijn kameraadje niet, ze waren alweer geniepig met elkaar aan het praten. Uiteindelijk kregen ik en Valthra de missie om te scouten maar ik had er wel veel zin in maar ik vertrouwde het uiteindelijk toch niet. Dus ik ging naar de kapitein en vertelde de situatie, hij beloofde dat alles goed ging komen en ik ging bedenkelijk mee op scouting. Ik en Valthra liepen naar het water en plots zag ik hem erin duiken, ik wou de missie verder doen maar hij deed raar en vroeg me om ook in het water te gaan. Ik vertrouwde de hele boel niet en ging in mijn eentje weg om te verkennen rond het kamp van de darfalon. Ik probeerde weg te lopen van Valthra omdat ik zijn intensies niet wist en ik hoorde mijn naam roepen, maar op zo een rare manier. Dus ik besloot in het donker terug naar ons kamp te gaan maar ik raakte in moeilijkheden, maar ondanks mijn kennis volgde ik mijn voetsporen en vertrouwde op mijn geografische verplaatsingsvermogen en ik kwam rustig aan in het kamp. Ik besloot de kapitein te spreken en Valthra zag ik naderand ook, ik vertrouwde hem eerst niet helemaal maar ik had er gelijk in het is een verader iemand om voor uit te kijken. De kapitein nam weer natuurlijk aan van hem dat het alleen maar de opdracht was en dat ik in fout was. Ik wou er tegenin gaan maar het had toch geen zin. Ik ging slapen en de volgende ochtend had ik een gesprek met de kapitein, hij was wel rustig, maar hij waarschuwde me voor mijn fouten, ondanks dat vertrouwde hij me nog in de groep en ik kreeg de taak om zijn zusje te beschermen wat ik ook deed. Toen we verder trokken liepen we door maar ineens werden we aangevallen en zo snel als ik kon sprong ik voor het kleine zusje van de kapitein, ze moest beschermd worden. Het gevecht ging maar door maar ik kon het wel aan.

Vrijdag 20 maart 2009
Toen we aankwamen bij ons schip konden we niet te lang blijven stil zitten, we wisten dat er kans was dat we een aanval op ons konden krijgen. Dus we besloten het schip zo snel mogelijk klaar te maken voor vertrek, terwijl wij de wacht hielden. De aanval kwam er en na een goed gevecht konden we uiteindelijk van dit eiland vertrekken. Terug met ons schip op het water, wie had gedacht dat ik dat nog zou missen. Maar ik zat met andere gedachten in mijn hoofd, ik vond dat het tijd was om een andere richting uit te gaan, ik had het hier wel tot een boeltje gemaakt, tenminste dat vonden de anderen vaak zo. Dus ik dacht waarom niet gewoon vertrekken, terug de vrije loop op en wie weet waarin ik weer terecht zou komen. Uiteindelijk nam ik op een avond op het schip alles wat ik kon vindne dat kon drijven, maakte er een iets of wat goed drijvends mee en ik vertrok, terug de vrije wereld in. Einde Narwin

Hier zullen mijn journals staan van Equin

Vrijdag 3 april 2009
Ik zag het water voor me terwijl ik op de kade stond van de haven. De kennis die ik ervan opdeed was wonderbaarlijk, ik voelde dat het de tijd was om weer verder op avontuur te gaan. Ik besloot om die dag een beetje rond te kijken op deze plaats, eens zien wat er hier zoal gaande was. Die dag nog hoorde ik in de haven langs de schepen dat er weer goed gewerkt werd. Ik was nieuwsgierig en hield me wat op de achtergrond. Opeens riep er iemand over een stuk land dat er gevonden werd, een groot stuk land dat nog niet verkent was. Ik was wel verast toen ik het hoorde en luisterde aandachtig mee. Ik ging wat dichter en ik kwam bij een groepje te staan die ook wel geintereseerd leken te zijn, na wat gepraat te hebben besloot ik om mee te gaan. Het leek me de ideale kans om nog eens iets te zien. Ook was ik benieuwd naar de nieuwe gezichten die ik weer zou tegenkomen. We werden per boot verdeeld en toen we op het schip waren kregen we een rondleiding. We wisten onze plaatsen al na een tijdje en vlak na dat ik op de kamer kwam en ik eventjes kon rusten kreeg ik al te horen dat de kapitein me verwachtte. Ik ging vervolgens en ik kreeg als taak om het schip in de gaten te houden en eventueel in het ruim klusjes op te knappen. Dit leek me wel goed en ik ging meteen eens kijken naar de anderen. Toen ik op het deck kwam zag ik dat er wat militaire discipline werd aangeleerd aan een dele van de crew. Ik bleef nieuwsgierig op een afstand kijken maar na een tijdje besloot ik de groep te benaderen en we hebben er nog even zitten praten. Vervolgens gingen we verder.